1955: Frankrijk, Brest
Er waren bijzondere groepen op het festival in Brest in 1955, waar de Achterhookse Folkloredansers waren uitgenodigd.
Men stond versteld dat je op klompen kon dansen. Met hun klompendansen halen ze zelfs de voorpagina van de Franse krant.
Verder was er een Franse groep uit Les Landes, die op stelten liep en zelfs daarop dansten.
De reis naar Brest verliep voorspoedig. Aangekomen trok men op zaterdag door de straten van Brest. De toeschouwers keken zich de ogen uit tijdens het defilé.
De trottoirs stonden vol mensen, die zich niet onbetuigd lieten als de Achterhookse Folkloredansers al dansend voorbij kwamen. Op een plein in het centrum van de stad werden de groepen opgesteld voor een plechtige herdenking voor de gevallenen in de Tweede Wereldoorlog. Van elke landstreek legde een vertegenwoordiger een bloemstuk.Het Nederlandse bloemstuk was versierd met linten in rood-wit-blauw. Een doedelzakspeler bracht hierna een treurmars ten gehore. Tijdens deze reis naar Brest kwam er een verpleegster naar de Ruurlose groep toe die liet weten dat in een ziekenhuis in de omgeving van Brest een Nederlandse jongen van 17 jaar lag, die op zee ziek was geworden en aan wal was gezet in Bretagne. Hij sprak alleen Nederlands en had na een zware operatie al 14 dagen geen bezoek gehad en met niemand kunnen spreken. Een delegatie bezocht de jongen, Freddy Entlich uit Den Haag in het ziekenhuis op enkele kilometers van het klooster waar de Achterhookse Folkloredansers sliepen. De jongen was dolblij zijn moedertaal weer te horen en vroeg de Ruurlose dansgroep wat Nederlandse lectuur te zenden. De optredens in Brest waren een groot succes.
De Franse krant ‘Ouest France’ schreef over het optreden van de Achterhookse Folkloredansers: “men kan zich geen sympathieker en natuurlijker groep indenken dan deze dansers uit Nederland. Begeleid door de muziek van enkele harmonica’s in plaats van de Bretonse doedelzak bracht de Nederlandse groep ons in een complete kermisstemming en wekten zij gedachten op aan de beste schilderijen van Breughel”.
